Leer meer over het dagelijks leven op het bloemeneiland
Toerisme is de ruggengraat van de economie van Madeira. Jaarlijks komen er zo'n 650.000 buitenlandse gasten naar het eiland. De Engelsen komen eerst, op de voet gevolgd door de Duitse bezoekers. Portugezen op het vasteland reizen echter ook graag naar het eiland.
Ongeveer 15% van de Madeiranen werkt in het hotelwezen, bijna een kwart van de bevolking is werkzaam in de landbouw. De sterkste pijler van de landbouw is de bananenteelt. Ze werden al in de 19e eeuw gekweekt voor persoonlijk gebruik. In 1911 begon de Engelse reder John Milburn Leacock met exporteren. Het bebouwde areaal nam tot het begin van de jaren negentig gestaag toe, soms meer, soms minder. Met de opening van de Europese interne markt veroverde de “dollar”-banaan uit het Caribisch gebied en Latijns-Amerika de markt en duwde de Madeira-banaan aan de kant. Terwijl de Madeiranen in augustus 90 ongeveer 1984 ton aromatisch fruit exporteerden, was dat in augustus 5.000 slechts ongeveer 1994 ton, dat is minder dan de helft.
De wijnbouw, ooit een goudmijn, heeft in het verleden verschillende mislukkingen gekend. Enerzijds door de echte meeldauw die werd geïntroduceerd en enkele jaren later door phylloxera (eind 19e eeuw). Veel boeren moesten overstappen op andere producten zoals koffie, tabak of suikerriet. Vandaag beslaan de wijnstokken ongeveer 1.800 hectare. Hiervan wordt echter slechts ongeveer 500 hectare gebruikt voor kwaliteitswijn, die vervolgens ook wordt geëxporteerd.
Suikerriet, destijds een belangrijke economische factor, heeft veel aan belang ingeboet. Doordat het klimaat relatief ongunstig is, zijn de productiekosten door de lange rijpingstijd te hoog en is de teelt te duur. Al in het midden van de 16e eeuw was Madeira-suiker niet meer bestand tegen de Braziliaanse concurrentie. Na de terugval van de wijnexport in de 19e eeuw nam de suikerrietteelt weer toe, maar nam daarna weer gestaag af. Tegenwoordig zijn er nog maar een paar velden over waar de pijp voor het maken van schnaps (aguardente) en siroop wordt verbouwd.
De laatste hoop zijn snijbloemen en orchideeën die voor de export moeten worden gekweekt, maar momenteel. dit gebeurt nog steeds zonder verkoopstrategie. Zelfs de lokale markt is niet gedekt en bloemen geïmporteerd uit Nederland zijn vaak goedkoper en vinden steeds meer kopers.
Verdere landbouw, zoals graan-, aardappel-, groente- en fruitteelt, veeteelt en visserij zijn van ondergeschikt belang. Meestal wordt alleen het overschot verkocht.
Veel inwoners van Madeira hebben vaak pas aan het eind van de maand het minimumloon op zak. Dit is momenteel rond de € 350. Ter vergelijking: het prijspeil en de huurprijzen van de appartementen zijn erg hoog. Om het gezin te kunnen onderhouden, verdienen de meesten bijbaantjes, zoals borduren of mandenmakerij. Ongeveer 30.000 Madeira-vrouwen borduren, meestal thuis. Een staatsambachtsinstituut bewaakt de kwaliteit van het werk en kent keurmerken toe. De betaling is gebaseerd op het aantal steken. Een groot deel wordt geëxporteerd, vooral naar Italië. Bijna 2.000 mensen werken in de mandenmakerij, die geconcentreerd is in Camacha. De belangrijkste klanten zijn Noord-Amerika, Zuid-Afrika en enkele Europese landen.
