Szybka podróż przez historię wyspy

Cypr spogląda wstecz na bogatą historię: w drugim tysiącleciu p.n.e. części wyspy zostały zasiedlone przez Mykeńczyków. Przywieźli ze sobą język grecki, swoją kulturę i religię, a także zwyczaje i zwyczaje, które wkrótce przejęła miejscowa ludność.

Po wojnie trojańskiej bohaterowie wojenni, tacy jak Teukros, Praxandros i Agapenor, założyli na wyspie miasta i królestwa. To dzięki nim Cypr stał się znany w ówczesnym świecie greckim. Wiele sąsiednich krajów było zainteresowanych Cyprem ze względu na złoża miedzi, lasy i piękno wyspy. Dlatego Cypr był podbijany kolejno przez Asyryjczyków, Egipcjan i Persów.

322 pne Aleksander Wielki wyzwolił wyspę od Persów. Cypryjscy królowie pomogli mu w wojnie na Bliskim i Dalekim Wschodzie. Po jego śmierci na wyspę przybył Ptolemeusz, jeden z następców Aleksandra Wielkiego. W roku 58 pne. Cypr stał się prowincją rzymską.

Apostołowie Paweł i Warnawowie odwiedzili Cypr w 45 rne. podczas swojej pierwszej podróży misyjnej. Ówczesny rzymski namiestnik Cypru, Sergiusz Paulus, przeszedł na chrześcijaństwo. Cypr był pierwszym krajem na świecie rządzonym przez chrześcijańskiego gubernatora. Wyspa stała się wówczas prowincją bizantyjską i od tego czasu jest ściśle związana z Greckim Kościołem Prawosławnym.

Podczas III krucjaty w 3 roku Cypr wpadł w ręce Richard Lwie Serce, król Anglii. Sprzedał je zakonowi templariuszy, co doprowadziło do buntu wśród miejscowej ludności. Templariusze dali Richard następnie wrócił na wyspę. Następnie szukał nowego nabywcy i w 1192 roku Cypr został sprzedany Guyowi de Lusignanowi.

Epoka francuska rozpoczęła się wraz z Guy de Lusignan i trwała do 1489 roku, kiedy Cypr stał się prowincją Wenecji przez ostatnią królową Francji, Katharinę Cornaro. Po śmierci męża musiała przekazać swoje prawa do wyspy Republice Weneckiej. Era wenecka trwała do 1571 roku, kiedy Osmanie podbili wyspę. Pozostał pod panowaniem osmańskim do 1878 roku.

Polityka ekspansji carskiej Rosji spowodowała, że ​​Imperium Osmańskie wydzierżawiło Cypr Anglikom w 1878 roku, którzy z kolei zapewnili Turkom wsparcie w ataku ze strony Rosji. W 1925 Anglia ogłosiła Cypr kolonią koronną, a Turcja utraciła wszelkie prawa do wyspy na mocy traktatu w Lozannie (1923).

Po walce wyzwoleńczej prowadzonej przez greckich Cypryjczyków w latach 1955-1959 wyspa uzyskała niepodległość w 1960 roku. Na mocy traktatów zuryskiego i londyńskiego, które podpisały Grecja i Turcja, Cypr stał się niepodległą republiką.

Wyspa jest niezależną republiką od 1960 roku, członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych i Wspólnoty Brytyjskiej. Posiada demokratyczną konstytucję ze szczególnym naciskiem na zasadę prezydencką. Prezydent, który jest jednocześnie przewodniczącym Rady Ministrów, jest wybierany bezpośrednio przez ludność na pięcioletnią kadencję. Podobnie parlament, w którego rękach spoczywa ustawodawstwo.

Arcybiskup Makarios III. został wybrany pierwszym prezydentem Cypru. Po odzyskaniu niepodległości po raz pierwszy w 1963 r. doszło do zamieszek między greckimi i tureckimi Cypryjczykami, które trwały osiem miesięcy. Bunt ten był wynikiem zmiany konstytucji, której nie uznali tureccy Cypryjczycy. To skłoniło ONZ do wysłania sił pokojowych na Cypr. 1974 - po wojskowym zamachu stanu dokonanym przez pułkowników przeciwko Makariosowi w celu oddania wyspy Grecji wbrew jego woli - Makarios musiał uciekać za granicę na sześć miesięcy. Podczas tego kryzysu Turcja wysłała armię liczącą 40.000 XNUMX ludzi i zajęła północ (jedna trzecia) wyspy. Od tego czasu Cypr jest podzielony pomimo wielokrotnych wysiłków na rzecz zjednoczenia.

Po wieloletniej stagnacji w stosunkach między obiema stronami pierwsze dyplomatyczne próby zbliżenia podjęto pod koniec lat dziewięćdziesiątych. W kwietniu 90 r. lokalny prezydent Raouf Denktasch niespodziewanie otworzył granicę, od tego czasu grecko-cypryjscy mieszkańcy mogli odwiedzać część okupowaną przez Turcję.

Ostateczne negocjacje w Szwajcarii pod koniec marca 2004 r. nie doprowadziły do ​​poszukiwanego polubownego rozwiązania. Celem negocjacji było doprowadzenie 1 maja 2004 roku po 30 latach podziału do Unii Europejskiej zjednoczonego Cypru w ramach rozszerzenia UE na wschód, czyli o jej północną część.

Plan rozwiązania był kilkakrotnie rewidowany pod przewodnictwem ONZ i Kofi Annansa. Przewidywał konfederację dwóch części na wzór szwajcarski, ale z wieloma ograniczeniami dla greckich Cypryjczyków.

Należy im przyznać jedynie ograniczone prawo do zwrotu i zakupu ziemi na zdominowanej przez Turcję północy, co jest sprzeczne z podstawowymi swobodami rynku wewnętrznego po przystąpieniu do UE. Główną krytyką planu Annana było pozostawanie na terenie przyszłej wspólnoty żołnierzy tureckich.

Plan nie powiódł się w referendum 24 kwietnia 2004 r. Grecka część wyspy odrzuciła plan znaczną większością głosów, tylko jedna czwarta głosowała za. Po stronie greckiej do głosowania przysługiwało 480.000 150.000 wyborców. W części tureckiej za planem głosowała większość XNUMX/XNUMX. Do głosowania uprawnionych było około XNUMX XNUMX osób.

Do realizacji planu potrzebna byłaby większość w obu częściach kraju. W przypadku niepowodzenia głosowania prawo UE będzie obowiązywać tylko w greckiej części Cypru. Doprowadziło to do poważnych konsekwencji gospodarczych i politycznych dla tureckiej części wyspy.

Ostatnio znowu nastąpił ruch w napiętej relacji między obiema częściami wyspy. Na początku 2008 roku, kiedy zburzono barykadę Lokmaci - symbol rozłąki od 1967 roku - postawiono znak dobrej woli po stronie tureckiej. Niedługo potem strona grecka również usunęła barykadę.

W marcu 2008 roku przywódcy grecko- i tureckojęzycznych grup etnicznych zgodzili się na negocjacje mające na celu ponowne zjednoczenie obu części wyspy.

W najszerszym miejscu z północy na południe wyspa mierzy 96 km, aw najdłuższym ze wschodu na zachód 224 km. Cypr ma w sumie około 1.045.000 780.000 mieszkańców: około 265.000 80 w greckiej i około 18 2 w tureckiej części. Około XNUMX% z nich to Grecy cypryjscy, XNUMX% Turcy cypryjscy i XNUMX% inni, tacy jak Ormianie, Maronici i Anglicy.

Bogowie Olimpu

 Półbogowie