Όχι μόνο για να ξεδιψάσουμε

Κουμκουάτ: Λικέρ από τον καρπό του «Citrus Japonica», της νάνος πορτοκαλιάς που εισήχθη από την Ιαπωνία από τους Άγγλους το 1846. Έκτοτε, τα γλυκά προϊόντα αυτού του φρούτου αποτελούν σήμα κατατεθέν της Κέρκυρας. Μεταποιούνται επίσης σε μαρμελάδα και γλυκά. Όταν τα φρούτα τρώγονται φρέσκα, τρώγεται γενικά η λεπτή φλούδα.

Τσιτσιμπίρα: Η μη αλκοολούχα μπύρα τζίντζερ αποτελεί σπεσιαλιτέ των Ιονίων Νήσων από την περίοδο του Αγγλικού Προτεκτοράτου. Σήμερα παρασκευάζεται μόνο στην Κέρκυρα. Τα συστατικά χυμός λεμονιού, φυσικό λάδι λεμονιού, τριμμένο τζίντζερ, νερό και ζάχαρη αναμειγνύονται για να δημιουργήσουν ένα νόστιμο σβήσιμο της δίψας.

Ούζο: Το περίφημο σναπς γλυκάνισου σερβίρεται ως απεριτίφ με ένα μικρό ανάμεικτο πιάτο ορεκτικών (τους μεζέδες). Πίνεται κατά προτίμηση με νερό και πάγο. Το πίνετε πραγματικά προσεγμένο μόνο σε ελληνικά εστιατόρια στη Γερμανία.

Μεταξά: Αυτό είναι ένα ήπιο κονιάκ.

Καφές: Εάν παραγγείλετε έναν καφέ, συνήθως λαμβάνετε έναν στιγμιαίο καφέ. Για να πάρετε έναν καφέ φίλτρου, απλά ζητήστε έναν γαλλικό καφέ, το «καφέ γαλλικο». Το πιο δημοφιλές ποτό το καλοκαίρι είναι ο φραπέ, ένας παγωμένος, χτυπημένος, στιγμιαίος καφές. Ακόμα κι αν ζητήσετε έναν παγωμένο καφέ, σχεδόν πάντα θα πάρετε έναν φραπέ. Για τους Έλληνες, ο ελληνικός καφές, το «καφέ ελληνικό», είναι απαραίτητος. Αυτή η μικρή μόκα εξακολουθεί να περιέχει όλα τα κατακάθια καφέ. Όταν παραγγείλετε έναν καφέ, πείτε στον σερβιτόρο πώς θα θέλατε να τον παρασκευάσετε: χωρίς ζάχαρη – “σκέτο”, μέτριο – “μέτριο”, γλυκό – “γλυκό”, με γάλα – “mä gala”.

Νερό: Εάν παραγγείλετε απλώς νερό («nero»), θα σας σερβίρουν νερό. Το μεταλλικό νερό («ανθρακούχο νερό») δεν είναι ακόμη διαθέσιμο παντού. Κανονικά παραγγέλνετε σόδα («σόδα»).